اساسا هر سریالی که امروزه در تلویزیون پخش میشود، مردم بدون کوچکترین آگاهی از محتوای آن و به صرف اینکه در تلویزیون، بهتر است بگوییم صداوسیما، پخش میشود، آن را پس میزنند و حتی آن را لایق صحبت درباره‌اش نمی‌دانند؛چه مخاطب خاص چه مخاطب حتی عام! البته این اتفاق نه چندان دلنشین به سبب کار و برنامه‌سازی بسیار ضعیف سازمان در چند سال اخیر بوده.
با این همه، خوشبختانه اخیرا کارهای خوبی روی بحث تولید سریال تلویزیونی شده؛ سریال‌هایی اعم از نجلا۲، وضعیت زرد و تازه وارد که با وجود نقص‌های نه چندان کمشان، باز-شروع خوبی در تلویزیون ملی ایران است.
اما در بین همه محتوای خوب و بد تلویزیون، یک مجموعه نمایشی در بین مخاطبان عام و خاص غریب مانده به نام مستوران».
مستوران که سریالی ۲۶ قسمتی محصول سازمان اوج میباشد، خیلی خوب توانسته داستان‌های کهن ایرانی را با ترکیبی از رئال و سورئال نشان مردم دهد؛ بی‌آنکه نه به اصطلاح عام "آب بندی" در کار باشد یا با اغراق در استفاده از افسانه‌ها مخاطب را گیج یا خسته کند.
داستان متفاوت، کارگردانی خوب، طراحی صحنه و لباس جذاب، ادبیات و دیالوگ‌های دلنشین و استفاده بجا از افسانه‌ها به اضافه روایت زیبای محمدرضا سرشار باعث شده تا مخاطب هر سنی را پای قاب تلویزیون بنشاند و در داستان، پند و پیام خودش را هم بدهد.
دیدن مستوران برای بنده با حضور بازیگران شناخته شده‌ای که اخیرا کمتر در سینما و تلویزیون دیده شده‌اند و ایجاد نقطه و فرصت شروع برای بازیگرانی نو، بسیار برای بنده خوشحال کننده بود چراکه میشود دوباره به سازمان صداوسیما امید بست.